Anna Pietrowna siedziała na ławce na placu szpitalnym i płakała. Dziś skończyła 80 lat, ale ani jej syn, ani córka nie przyszli jej pogratulować. Jednak jej koleżanka z oddziału, Evgenia Sergeevna, pogratulowała jej i nawet dała jej mały prezent.
A pielęgniarka Masza poczęstowała ją jabłkiem z okazji urodzin. Dom opieki był przyzwoity, ale personel był ogólnie obojętny. Oczywiście wszyscy wiedzieli, że starzy ludzie zostali tu przywiezieni, aby dożyć końca życia przez swoje dzieci, które stawały się ciężarem. A Annę Pietrownę przywiózł tu syn, jak mówił, żeby odpoczęła i wyzdrowiała, ale w rzeczywistości tylko przeszkadzała synowej. W końcu mieszkanie należało do niej i dopiero później syn namówił ją do spisania aktu darowizny. Gdy prosił ją o podpisanie papierów, obiecywał, że będzie mieszkała w domu, tak jak do tej pory.
Ale w rzeczywistości okazało się inaczej, od razu wprowadzili się całą rodziną i zaczęła się wojna z synową, która zawsze była niezadowolona, źle gotowała, zostawiała brudy w łazience i wiele innych. Na początku syn stanął w jej obronie, ale potem przestał i sam zaczął krzyczeć. Wtedy Anna Pietrowna zauważyła, że zaczęli o czymś szeptać, a gdy tylko weszła do pokoju, przestali rozmawiać. Pewnego ranka jej syn zaczął mówić o tym, że musi odpocząć i otrzymać pomoc medyczną. Jego matka spojrzała mu w oczy i zapytała z goryczą: “Zabierasz mnie do przytułku, synu?” Zarumienił się, zmieszał i odpowiedział z poczuciem winy: “Nie, mamo, to tylko sanatorium. Położysz się tam na miesiąc, a potem wrócisz do domu.”
Przyprowadził ją, szybko podpisał papiery i wyszedł w pośpiechu, obiecując, że wkrótce wróci. Wrócił tylko raz: przyniósł dwa jabłka, dwie pomarańcze, zapytał “Jak się masz?”. I nie słuchając do końca, gdzieś uciekł”. Mieszkała tu więc już drugi rok. Kiedy minął miesiąc, a syn po nią nie przyjechał, zadzwoniła na domowy telefon. Odebrali obcy ludzie i okazało się, że syn sprzedał mieszkanie, a ona nie wie, gdzie go szukać. Anna Petrovna płakała przez kilka nocy, ale wciąż wiedziała, że nie zabiorą jej do domu, więc nie mogła przestać płakać. W końcu najbardziej obraźliwe było to, że kiedyś skrzywdziła córkę w imię szczęścia syna.
Anna urodziła się we wsi i tam wyszła za mąż za swojego kolegę z klasy Petro. Mieli duży dom i gospodarstwo. Nie mieli za co żyć, ale też nie głodowali. A potem sąsiad z miasta przyszedł odwiedzić rodziców i zaczął opowiadać Peterowi, jak dobre jest życie w mieście. Dobrze płacą i od razu dają mieszkanie. Więc przekonał ich.
Sprzedaliśmy wszystko i przeprowadziliśmy się do miasta. Sąsiedzi nie okłamali nas w sprawie mieszkania, dali nam je od razu. Kupili trochę mebli i stary Zaporożec. To właśnie w tym Zaporożcu Petro miał wypadek. Po pogrzebie Anna została sama z dwójką dzieci na rękach. Aby je wyżywić i ubrać, musiała wieczorami myć podłogi na klatkach schodowych. Myślałam, że moje dzieci dorosną, by mi pomagać. Jej syn wpadł w złą historię, musiała pożyczyć pieniądze, aby uniknąć pójścia do więzienia, a potem przez dwa lata spłacała długi. Potem jej córka Dasha wyszła za mąż i urodziła dziecko. Wszystko było w porządku przez rok, a potem jej syn zaczął często chorować. Musiała zrezygnować z pracy, aby udać się do szpitala. Lekarzom zajęło dużo czasu, aby go zdiagnozować.
Dopiero później znaleźli jakiś rodzaj bólu, który można leczyć tylko w jednym instytucie. Ale kolejka była długa. Podczas gdy jej córka była w szpitalu i z niego wychodziła, jej mąż ją opuścił, ale przynajmniej zostawił jej mieszkanie. I tak, gdzieś w szpitalu, poznała wdowca, który miał córkę z tą samą diagnozą. Pięć lat później zachorował, a ona potrzebowała pieniędzy na operację. Anna miała pieniądze i chciała dać je swojemu synowi na zaliczkę na mieszkanie.
Ale kiedy jej córka o to poprosiła, zrobiło jej się żal, że wydaje je na obcą osobę, ponieważ bardziej potrzebowała pieniędzy dla własnego syna. Odmówiła więc. Jej córka bardzo się na nią obraziła, a żegnając się, powiedziała jej, że nie jest już jej matką i że jeśli będzie jej ciężko, nie powinna się z nią kontaktować. Oczywiście, gdyby mogła to wszystko powtórzyć, Anna postąpiłaby inaczej.
Anna powoli wstała z ławki i wolnym krokiem udała się do pensjonatu. Nagle usłyszała: “Mamo!” Serce jej waliło. Odwróciła się powoli. Córka. Dasha. Nogi jej się ugięły, prawie upadła, ale jej córka podbiegła i podniosła ją. “W końcu cię znalazłam… Mój brat nie chciał podać mi adresu. Ale zagroziłam mu pozwem, że nielegalnie sprzedałam mieszkanie, więc natychmiast się rozstał.” Z tymi słowami weszły do budynku i usiadły na kanapie w przedpokoju. ”
– Przepraszam, mamo, że tak długo z tobą nie rozmawiałam. Na początku byłam obrażona, potem wszystko odkładałam, wstydziłam się. A tydzień temu miałem sen o tobie. Spacerowałeś po lesie i płakałeś. Wstałam i moje serce było takie ciężkie. Powiedziałam wszystko mężowi, a on kazał mi iść i się uspokoić. Przyjechałam, a tam byli obcy ludzie, nic nie wiedzieli. A teraz jestem tutaj. Przygotuj się, idziesz ze mną. Wiesz, jaki mamy dom? Duży, nad morzem. A mój mąż ukarał mnie: jeśli twoja matka nie czuje się dobrze, zabierz ją do nas.” Anna z wdzięcznością przytuliła córkę i rozpłakała się. Ale były to łzy radości.
