Jestem młodszą córką w rodzinie i mam dość słuchania, że najmłodsi są zawsze bardziej kochani, wszystko im uchodzi na sucho, a co najważniejsze, dostają całą miłość po tym, jak starsze dziecko opuści dom. Zdecydowanie nie zgadzam się z tym ostatnim stwierdzeniem, które już od miesiąca słyszę od znajomych mamy, a nawet kolegów z klasy.
Owszem, mam teraz prywatny pokój, którego nie muszę z nikim dzielić, ale moi rodzice nadal są wobec mnie wredni. Nadal troszczą się o Agnieszkę i często ją odwiedzają. Obecnie wynajmuje ona mieszkanie, ponieważ długo i ciężko pracuje na własne życie. Marzyła o tym, a po studiach dostała pracę w pierwszym miejscu, jakie udało jej się znaleźć, żeby jak najszybciej uciec z domu. Teraz sama mieszka w ładnym, jednopokojowym mieszkaniu, w którym przeprowadziła generalny remont.
Brakuje mi mojej siostry, z nią było fajniej. Jestem zazdrosna, że rodzice nie mają nad nią kontroli. Ona ma dwadzieścia dwa lata, co jest zrozumiałe, ale ja, mając piętnaście lat, też chcę mieć trochę więcej niezależności. Zaczęłam więc prosić moją siostrę, żeby się do niej mogła wprowadzić.
Byłoby nam dobrze razem, nawet jeśli czasem się kłóciłyśmy i nie mogłyśmy znaleźć wspólnego języka, ale nadal jesteśmy siostrami. Poza tym od niej jest bliżej do mojej szkoły, ale Agnieszka nie chce ze mną mieszkać. Mówi, że ma dość swojej rodziny i chce żyć na własny rachunek, za własne pieniądze.
Próbowałam ją przekonać, ponieważ moi rodzice nadal będą dawać mi pieniądze, jeśli się do niej wprowadzę, ale ona nie chce tego zrobić. Powiedziała, że pozwoli mi zamieszkać z nią dopiero wtedy, gdy skończę studia i znajdę pracę, żebyśmy mogły razem płacić czynsz, media i zakupy spożywcze.
Nie zdawałam sobie sprawy, że moja siostra jest aż tak samolubna. Teraz ma pracę, więc może sobie pozwolić na to, żeby mnie przyjąć do siebie. Jest w końcu starszą siostrą, to nie mogłaby trochę porozpieszczać młodszego rodzeństwa?
