Mój mąż, Bogdan, ma pięcioletniego syna z poprzedniego małżeństwa. Nie jestem winna rozpadowi jego małżeństwa, gdyż poznałam go sześć miesięcy po ich rozstaniu. Nigdy nie spotykałabym się z żonatym mężczyzną. Była żona Bogdana również ma partnera. Udało mi się zaprzyjaźnić z jego synem, Markiem, który spędzał u nas niektóre weekendy. Często się razem bawimy, chociaż nie rozmawiamy zbyt wiele. Od czasu ślubu moim wielkim zmartwieniem są spotkania z teściową.
Wieczór, w którym poznałam swoją przyszłą teściową, na zawsze wrył się w mojej pamięci. Kiedy tylko przekroczyła próg jej domu, spojrzała na mnie z pogardą, później spuściła wzrok na mój powiększony brzuch i usłyszałam:
– Cóż…teraz już wiem, dlaczego mój syn chce się z tobą ożenić.
Tak, byłam w ciąży. Kiedy dowiedziałam się, że spodziewam się dziecka, powiedziałam Bogdanowi, że jeżeli nie jest gotowy na założenie rodziny, to sama wychowam to dziecko. Od dawna marzyłam o macierzyństwie. Bogdan mi oświadczył, że chce byśmy byli rodziną i by jego dziecko miało prawdziwą rodzinę.
Przez cały wieczór słyszałam tylko pochwały na temat byłej żony Bogdana i jego syna.
Nasza córka ma już trzy latka. Nie odwiedzamy na szczęście teściowej zbyt często, jednak za każdym razem, gdy tam jesteśmy, słyszę tylko i wyłącznie pochwały na temat Marka. Jak dobrze rysuje, jak ładnie nauczył się wiersza na pamięć itp. Nigdy nie zadała mi żadnego pytania na temat swojej wnuczki. Ostatnio, gdy do niej przyszliśmy, na stole stały dodatkowe talerze. Kiedy mąż zapytał po co one stoją, usłyszał:
– Zaprosiłam twoją żonę, Mariolę, z moim wnuczkiem, ale niestety nie mogli przyjść.
Od czterech lat jestem żoną jej syna, urodziłam mu córkę a ona nadal traktuje mnie i moje dziecko jak obce osoby. Kiedyś nawet usłyszałam od niej:
– Mariola jest prawdziwą rodziną Bogdana, ty jesteś tylko opcją tymczasową.
Czasami mam żal do męża, że nie utemperuje swojej matki i nie wytłumaczy jej dobitnie, kto jest teraz jego rodziną.
