„Wpadłam na pomysł, jak utrzeć synowej nosa. Ona zawsze wybrzydza i robi z siebie taką światową panią”

„Moja polska kuchnia nigdy nie odpowiadała synowej, chociaż wszyscy twierdzili że świetnie gotuję. Chciałam przyjąć gości na przyjęciu, schabem, żurkiem i pysznymi ciastami, ale ona uparła się, że przywiezie sushi. Miałam dość tych jej wymysłów!”.

Podobno nieźle gotuję. Ba! Niektórzy uważają nawet, że wręcz wspaniale! Prowadzimy z mężem gospodarstwo agroturystyczne i nasi goście nachwalić się nie mogą mojej kuchni.

Toteż kiedy syn z synową zapytali, czy moglibyśmy ugościć ich zagranicznych przyjaciół, zgodziłam się z największą radością.

Jeszcze tego samego dnia ułożyłam menu

Oczywiście składało się tylko z naszych polskich specjałów…
 Kiedy lista potraw była już gotowa, zadzwoniłam do syna:

– Nie wiem tylko, co podać na przystawkę – zaczęłam. – Mam grzybki z zeszłego roku…
 – Nie dokończyłam, bo syn jakoś tak dziwnie odchrząknął.
– Wiesz…, mamo, Iwona (to moja synowa) uważa, że nie możemy robić ci kłopotu. Przywieziemy ze sobą wszystko! Nawet talerze…

Osłupiałam.

– Jak to talerze? U nas nie brakuje…
– Tak, ale to specjalne, do sushi. Bo widzisz, Iwona uważa, że tradycyjna kuchnia polska, może im się wydać zbyt tłusta! Oni nie są przyzwyczajeni do ciężkich potraw. Jeszcze się pochorują! A to byłby dopiero obciach! Wiesz, jak nam na nich zależy…

– Wiem! To ja może przynajmniej ciasto upiekę – zaproponowałam nieśmiało – szarlotkę albo sernik.
– Na deser będą lody sorbetowe! Bez mleka. Iwona już zaplanowała!
– A róbcie co chcecie! – zdenerwowałam się. – Dla mnie to nawet lepiej! Mniej kłopotu! – i rzuciłam słuchawką.

 – Wciąż tylko „suszy” i „suszy”– poskarżyłam się mężowi. – Jacy oni są niemądrzy! Przecież goście na pewno zapytają o nasze tradycyjne, regionalne potrawy! A jeżeli akurat nie każdy z tych zagraniczniaków przepada za sushi, to co?!
– Sushi, czy nie sushi – odpowiedział tajemniczo – ale jak to wypiją zobaczą, co znaczy „suszy” – i podniósł w górę butelkę pigwówki własnej roboty…

W ten sposób podsunął mi szatański pomysł…

„Zrobię po swojemu!” – knułam w myślach. „Zobaczymy, co bardziej gościom posmakuje…
A Iwona niech wreszcie doceni, co swoje, polskie… Zawsze nosem kręci, to jej go trochę utrę!”.

 W dniu przyjazdu gości krzątałam się po kuchni od rana. 

Zrobiłam schab ze śliwką, żurek, ćwikłę, grzybki marynowane oraz surówkę z kapusty. Tuż przed przyjazdem gości wstawiłam do piekarnika szarlotkę. Smakowity zapach rozszedł się po domu…

Jeden z gości od progu zapytał, co tak piękne pachnie.
 Stało się jasne, że to moja szarlotka, a nie sushi będzie gwoździem programu. Synowa rzuciła mi niechętne spojrzenie…

„Jeden zero dla mnie” – pomyślałam.

 Wniosłam wazę z żurkiem, schab, sałatki…
Towarzystwo, które dotąd raczyło się japońskim przysmakiem rzuciło się w moją stronę!

– Iwona tak się namęczyła… – głos Kuby, gdy podszedł do mnie, był pełen wyrzutu. – Pół nocy sama zawijała te wodorosty, bo catering nawalił! 
A ty tu wyskakujesz z żurkiem…
– O, jak sama, to muszę spróbować! – przerwałam mu.

Podejrzliwie wzięłam to „suszy” do ust i… hmn… pycha!
 W tej chwili zauważyłam, że moja synowa nabiera sobie… porcję schabu!
 Popatrzyłyśmy na swoje talerze i… wybuchnęłyśmy śmiechem:

– To co, schabowy kontra sushi – remis? – spytała Iwona.
– Oczywiście! – odparłam wesoło.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *