Działo się to kilka lat temu. W supermarkecie podszedł do mnie chłopak w wieku około 19 lat. Czuć od niego było bardzo nieprzyjemny zapach potu i krwi. Przeprosił i poprosił, żebym kupiła mu kostkę mydła do prania. Tłumaczył, że dawno się nie kąpał i jego ubranie również już dawno nie było prane, a nie miał pieniędzy na zakup nawet tego produktu. Dałam mu trochę pieniędzy. Chłopak mi podziękował. Podszedł do półki z mydłem, wziął najtańsze i poszedł do kasy. Zauważyłam, że przechodząc obok działu spożywczego, długo przyglądał się półkom.
„Musi być głodny!” – pomyślałam. Żal mi było tego chłopaka. Kto wie, co się działo w jego życiu? Nie rozmyślając za długo, szybkim krokiem poszłam po chleb, jogurt i parówki oraz sok do picia i dogoniłam gościa na ulicy. Był bardzo zdziwiony, ale nie odmówił poczęstunku. Usiedliśmy na ławce w parku. Zapytałam go, co się stało. Szybko przeżuwał jedzenie i opowiedział mi historię swojego życia.
Daniel przyjechał ze wsi. Chciał iść do szkoły w mieście, ale nie dostał się na studia stacjonarne. Miesiąc wcześniej zmarła jego matka, ojczym, z którym mieszkał razem z matką, przegonił go. Nie miał innych krewnych. Nie było go stać na opłacenie studiów niestacjonarnych. Przez jakiś czas przebywał w akademiku, ale potem został grzecznie poproszony o opuszczenie swojego pokoju. W ten sposób znalazł się na ulicy. Dostał pracę jako sprzątacz na dworcu kolejowym, gdzie nocował. Nie przebywał tam jednak długo – zaledwie dwa miesiące. Człowiek, którego zastępował, wyszedł z więzienia, więc teraz Daniel znowu szukał pracy.
Byłam pod wrażeniem jego opowieści, mówił szczerze, widać było, że nie kłamie. Zachowywał się przyzwoicie i grzecznie. Nie wahałam się długo i podjęłam decyzję. Zaprosiłam Daniela do siebie. Nie było przekonany, czy przyjąć moją propozycję, ale ja nalegałam. U mnie wziął prysznic. Potem wyznał mi, że przez trzy miesiące nie miał okazji się umyć! Znalazłam trochę ubrań dla niego w torbie z rzeczami, które były za małe na mojego męża. Zadzwoniłam też do mojego przyjaciela Konrada, który posiadał własną firmę i mógł pomóc w znalezieniu mieszkania i zatrudnienia.
Mój przyjaciel nie odmówił i przyjął chłopaka do pracy jako ochroniarz. Znaleźliśmy też Danielowi pokój do wynajęcia w pobliżu jego pracy. Wdzięczność chłopca była przeogromna. Nazwał mnie swoją wybawczynią. Często do mnie dzwonił i opowiadał o swoich sprawach.
Z biegiem lat stawał się coraz starszy i przystojniejszy. Rzucał się w oczy – schludny, zadbany, grzeczny. Zapisał się na studia niestacjonarne, aby kontynuować naukę. Cieszę się, że nie zostawiłam go wtedy w potrzebie. A dzisiaj Daniel przedstawił mi swoją dziewczynę. Wkrótce ma zamiar się jej oświadczyć. Tak to już jest, że mała pomoc może wiele zmienić w życiu osoby, która jest w potrzebie.
