Mama porzuciła naszą rodzinę, kiedy jeszcze byłem dzieckiem. Wychowaniem zajął się tata, ale obie babcie zaangażowały cały swój czas w pomoc. Na zmianę gotowały i odbierały mnie z przedszkola, a później z wczesnych klas szkoły podstawowej. Kocham je obie, wiele dla mnie znaczą. Mogły swoją emeryturę spędzać na odpoczynku, przecież w ciągu całego swojego życia już wiele zrobiły, ale one bez żadnych próśb same przyszły z pomocą, nie chciały nawet słyszeć odmowy.
Babcia od strony mamy bardzo przeżywała, że jej córka mnie porzuciła. Mówiła, że to największa zbrodnia na rodzinie, nie zostawia się swojego dziecka. Dlatego ona tym bardziej robiła wszystko, by wynagrodzić mi błąd mamy. Pamiętam, jak często ubierała się, by już wracać, a ja ją prosiłem, by jeszcze przeczytała mi bajkę. I zostawała, była tak długo aż nie zasnąłem, a sama wracała nocnym autobusem do domu.
Po wielu latach babcia odnowiła kontakt z moją mamą. Podobno teraz ma nową rodzinę i nawet dziecko. Szczerze, nie interesuje mnie to. Wybaczyłem jej, ale jest dla mnie jak obcy człowiek, nigdy nawet nie chciała mnie odwiedzić. Ludzie czasem się rozstają, ale zawsze chcą się podzielić opieką nad swoimi dziećmi, tak by miały dwójkę rodziców.
A ona… Nigdy nie przyszła, nie zadzwoniła, nie przekazała mi choćby cukierka z okazji urodzin.
Kiedy byłem mały czekałem na nią. Wierzyłem, że wróci. Przecież jeśli się kocha, to wraca się. Ale nie ona…
A teraz babcia postanowiła, że mam pierwszy wyciągnąć rękę do mojej mamy. Przyniosła mi na kartce numer telefonu i kazała zadzwonić. Odmówiłem.
Zapytałem, czy mama tego chciała, ale ona zaprzeczyła. Podobno mama jest zajęta swoją nową rodziną i nie ma czasu, ale jako dorosły chłopak potrzebuję odnowić tę relację i powinienem zabiegać, by naprawić zerwaną więź.
Przez całe dzieciństwo miałem tylko tatę i dwie babcie. Nie potrzebuję matki, której nie zależy na własnym dziecku. Dlatego nie rozumiem, czemu babcia tak bardzo naciska, przecież jako kobieta powinna rozumieć, ile wycierpiałem.
