– Jeśli stać Cię na nowe rzeczy, to opłacaj mieszkanie sama. My z Twoim ojcem nie będziemy Cię więcej wspierać – oznajmiła po tym, jak zobaczyła moje nowe zakupy.
– Mamo, wiesz przecież, że nie miałam w czym chodzić, a torba była poprzednia rozerwana – próbowałam się tłumaczyć.
– Skoro możesz sobie na to pozwolić, to opłacaj mieszkanie sama, już powiedziałam – krzyknęła.
Problem w tym, że moi rodzice opłacali moje mieszkanie przez ostatnie 3 lata. Mam pięcioletniego syna, Michała, który często choruje. Chodzi do przedszkola raz czy dwa razy w tygodniu, resztę dni jest w domu.
Czasem ma gorączkę, innym razem bóle brzucha. Przez to nie mogę pracować każdego dnia. Znalazłam pracę w biurze blisko domu, gdzie mogę przyjść 2-3 razy w tygodniu, a resztę dni pracować zdalnie. Pieniądze nie są wielkie, ale jestem wdzięczna, że mam pracę. Mam też opiekunkę do Michała, która bardzo mi pomaga, ale nie stać mnie, by płacić jej codziennie. Chętnie zostaje z nim, gdy muszę wyjść coś załatwić. Co do mojego męża, rozstaliśmy się, a potem przez jakiś czas mieszkałam z Michałem u rodziców, dopóki nie zaproponowali opłacenia mi wynajmu.. Wtedy przeprowadziłam się z synem do małego jednopokojowego mieszkania.
Mój były mąż przesyła mi żałosne 500 złotych miesięcznie i ledwo wiążę koniec z końcem. Kiedyś mieszkałam z rodzicami w domu, ale nie chcieli męczyć się każdego dnia z płaczącym dzieckiem. Dlatego, kiedy rodzice zaoferowali mi opłacenie mieszkania, byłam im bardzo wdzięczna. Miałam pieniądze tylko na rzeczy dla Michała, jedzenie i rachunki. Po 3 latach, kiedy po raz pierwszy kupiłam sobie coś nowego, mama to zauważyła i powiedziała, że nie pomoże mi więcej. Czy postępuje słusznie? Znając moją sytuację i stan zdrowia Michała, czy jej postępowanie nie jest egoistyczne? Czy powinna opłacać moje mieszkanie czy to ja przesadzam? Co myślicie?
