Moje życie od dzieciństwa nie było ciekawe. Jako niemowlak zostałam oddana do domu dziecka, później ciężkie dzieciństwo, ciągła samotność. Wiele dni spędzałam w oknie mojego pokoju, a we śnie patrzyłam na mamę, przychodziła do mnie, taka piękna i kochana.
Po opuszczeniu sierocińca moje życie stało się jeszcze trudniejsze, pracowałam w fabryce, mieszkałam w małym pokoju, w mieszkaniu z innymi osobami, współlokatorzy również nie trafili mi się najlepsi, rodzice byli alkoholikami, a ich dzieci drobnymi złodziejami. Pewnego dnia po powrocie z pracy zobaczyłam, że drzwi mojego pokoju są zniszczone, a w środku wszystko przewrócone do góry nogami. Oczywiście, wszystkie moje oszczędności zniknęły. Winnych nigdy nie znalazłam, nikt nie przyznał się do winy. Moja cierpliwość się skończyła, wyjaśniłam im, że jeśli pieniądze nie wrócą, będę zmuszona pójść na policję.
– Jak śmiesz oskarżać naszą uczciwą rodzinę o kradzież? – co? – krzyczała moja sąsiadka, ledwo trzymając się na nogach.
– Wynoś się stąd! – co? – zawołał jej mąż i chwytając mnie za koszulkę, wyrzucił za wejście.
Siedziałam na ławce w parku i gorzko płakałam, zadając sobie pytanie, po co mi to wszystko? Była późna jesień, padał drobny, zimny deszcz. Nie wiedziałam, gdzie mam iść, nie miałam przyjaciół ani bliskich.
– Skarbie, coś ci się stało? – zapytała mnie starsza Pani.
Patrząc na nią, rozpłakałam się jeszcze bardziej. Kobieta usiadła obok mnie i poklepała mnie po plecach, uspokajając. Poczułam ciepło, które od niej promieniowało. Nie wiem dlaczego, ale powiedziałam jej wszystko o swoim życiu. Rozmawiałyśmy przez dwie godziny. Kobiecie było już zimno, jej pies zaczął żałośnie jęczeć.
– Chodź do mnie. Poczęstuję Cię pyszną herbatą z ciastem, a rano zdecydujemy, co dalej – powiedziała babcia i wzięła mnie pod rękę. Posłusznie poszłam za nią, czując w tej kobiecie bratnią duszę.
Następnego dnia poszłyśmy razem na komisariat. Powiedziałam wszystko o moich współlokatorach i napisałam skargę. Policjant powiedział, żebym się nie martwiła, on wszystko załatwi i przeprowadzi poważną rozmowę z tymi ludźmi. Już nie będą robić mi nic złego. Tak się stało, wieczorem wróciłam do domu, Michał, mój sąsiad, był trzeźwy.
Przeprosił mnie ze łzami w oczach i obiecał, że zwróci mi brakujące pieniądze, gdy tylko otrzyma wypłatę. Każdego dnia, po pracy, spieszyłam się, aby odwiedzić kobietę. Babcia zawsze czekała na mnie przy oknie, na mój widok machała radośnie ręką i szła do kuchni, aby zrobić herbatę. Dawno temu została wdową, a Bóg nie dał jej dzieci.
Przywiązałyśmy się do siebie, chodziłam po pracy do niej, wiedząc, że ktoś mnie czeka i mnie potrzebuje. Kobieta od dawna namawiała mnie abym z nią zamieszkała, ponieważ była sama w dużym, przestronnym mieszkaniu. Odmawiałam, było mi niezręcznie,zdawałam sobie sprawę, że jest jej mnie po prostu szkoda.
– Witaj, kochana! Miałam dzisiaj atak nadciśnienia i nie było nikogo, kto mógłby chociaż podać mi szklankę wody! Ile razy Cię prosiłam, przenieś się do mnie, proszę – powiedziała i rozpłakała się.
Poczułam się bardzo zawstydzona i było mi głupio wobec niej z powodu mojego egoizmu. Obiecałam dziś odebrać swoje rzeczy i zamieszkać z nią. A następnego dnia, po mojej przeprowadzce, kobieta zaciągnęła mnie do notariusza i zapisała na mnie swoje mieszkanie i dom.
– Nie mam nikogo oprócz Ciebie, jeśli tego nie zrobię wszystko trafi do Państwa. Chcę, abyś ty miała gdzie mieszkać.
