Odkąd pamiętam, zawsze wierzyłam w siłę prawdy i uczciwości. Przez tak wiele lat małżeństwa z Aleksandrem, myślałam, że to podstawa naszej miłości. Ale życie lubi płatać figle.
Teraz siedzę samotnie w naszym starym mieszkaniu, otoczona wspomnieniami, które każdego dnia wydają się coraz bardziej niepewne i rozmyślam o tajemnicy, którą mój mąż skrzętnie przede mną skrywał.
Kiedy Aleksander niespodziewanie odszedł, pozostawiając mnie i naszą córkę w głębokim żalu, myślałam, że nic gorszego już nas nie spotka. Jego śmierć była jak ciemna chmura, która zaciążyła nad naszym życiem. W tym trudnym czasie moja córka, kobieta o wielkim sercu, stała się moim aniołem stróżem. Opiekowała się mną, gdy ja z trudem wracałam do równowagi, nie mogłam zrozumieć, że mój mąż już nigdy nie wróci.
Ale pewnego dnia, kiedy wydawało się, że powoli zaczynamy przyzwyczajać się do nowej rzeczywistości, rozległo się pukanie do drzwi. W progu stanął młody mężczyzna, którego twarz wydała mi się dziwnie znajoma.
– Jestem Jakub, syn Aleksandra – przedstawił się.
Jego słowa były jak grom z jasnego nieba. Syn? Aleksandra? Mojego męża? Jak to możliwe, że przez te wszystkie lata nie wiedziałam o jego istnieniu?
Jakub opowiedział mi swoją historię. Jego matka zmarła, gdy był jeszcze mały, a ojciec, mój mąż, choć wiedział o jego istnieniu, zdecydował się ukryć to przed nami. Wychowywała go babka ze strony matki, a mój mąż wspierał ich pieniędzmi. Czułam się zdradzona, oszukana. Moje małżeństwo, które wydawało się być oparte na miłości i zaufaniu, nagle zamieniło się w pełne tajemnic i oszustw.
Największy cios przyszedł jednak, gdy Jakub wyjawił, że Aleksander miał mu zostawić w testamencie połowę naszego mieszkania. Nie mogłam uwierzyć, że mąż, który zawsze wydawał się tak uczciwy i troskliwy, mógł coś takiego zrobić. A jednak, chłopak przyniósł ze sobą ręcznie spisany testament.
Jakub pomimo tego, że był obcym dla mnie człowiekiem, okazał się być uczciwy i zaoferował sprzedaż swojej części mieszkania. Ale gdzie ja, stara kobieta, miałabym wziąć pieniądze? Oczywiście zaproponował rozłożenie płatności na raty, ale nawet to jest dla mnie za dużo.
Siedzę teraz sama, otoczona zdjęciami mojego zmarłego męża i naszej córki, zastanawiając się, czy kiedykolwiek naprawdę znałam tego człowieka, z którym dzieliłam życie. Czy moje wspomnienia są prawdziwe, czy może to tylko iluzja, którą sama sobie stworzyłam? Czasami wydaje mi się, że życie jest jak tafla wody – wydaje się spokojna i przejrzysta, ale wystarczy jeden kamień, by wywołać niespokojne fale.
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
